Belgische voetbalgekte strikes back!

Vorig weekend was een bewogen weekend. Een weekend dat Club Brugge, Anderlecht en Lokeren snel zouden willen vergeten. Een weekend van gesneuvelde records. Sergio Agüero de spits van Manchester City scoorde vijf goals in twintig minuten tijd en Anderlecht miste drie penalty’s in één wedstrijd. Van dat laatste ben ik niet heel zeker, het kan zijn dat Anderlecht zelf ooit al eens nog slechter deed.

Bob Peeters, Michel Preud’homme en Besnik Hasi zullen blij zijn dat ze even een adempauze krijgen, want het is namelijk tijd voor interland voetbal. De Rode Duivels staan voor hun laatste tweeluik in de voorrondes voor het EK in Frankrijk. Laatste opponenten zijn Andorra en Israël. Dit zou in principe geen probleem mogen zijn voor de Rode Duivels, al weet je uiteraard nooit met hen.

Graag zou ik vandaag mijn mening willen geven over onze nationale ploeg. Ik volg de nationale ploeg al jaren en ben absoluut niet bang om af en toe kritisch te zijn over hen.
Mijn eerste kritiek? Het is bijna schandalig dat een ploeg met zulke individuele kwaliteiten zelden een echt goeie match spelen. Vaak is het altijd mager voetbal, geen feest. Gelukkig zijn de resultaten wel nog oké. Uiteraard zijn die resultaten het belangrijkste, maar voetbal is brood en spelen. Het oog van de fans wil ook wat. Met namen als Hazard, De Bruyne, Mertens, etc zou het toch net iets meer mogen zijn.
Ik weet niet waaraan het ligt. De spelers? Neen, dat zou toch niet mogen. Misschien de trainer?
Ik ben nooit fan geweest van Marc Wilmots als bondscoach. Ik vind niet dat hij tactisch de kwaliteiten heeft om bondscoach te zijn. Zoals ook de keuzes die hij maakt over wie nu al dan niet in de selectie zit, vind ik niet goed. Een voorbeeld? Bij deze selectie kiest hij ervoor om Michy Batshuayi thuis te laten en om Divock Origi wel mee te nemen. Wie het voetbal volgt, snapt onmiddellijk wat ik hiermee bedoel. Een spits in topvorm thuislaten en een bankzitter wel selecteren.

Er zijn uiteraard ook veel goeie dingen te zeggen over Wilmots als bondscoach. Hij weet als geen andere hoe deze groep is en zich gedraagt. Hij is als het ware een vaderfiguur voor de spelers, die er is voor hen als ze problemen hebben. Een andere zeer goeie zet van Wilmots, is het selecteren van Sven Kums. Een speler in bloedvorm die zelfs in de basis zou mogen starten van mij.
Mijn basiselftal zou zijn: Mignolet (Gillet voor de penalties te stoppen), Meunier, Alderweireld, Vertongen, Jordan Lukaku, Kums, Fellaini, Radja, Hazard, “Batshuayi”, De Bruyne. Dan maar Romelu Lukaku aangezien Batshuayi er niet is. Nog maar eens herhalen, een verkeerde keuze om Batshuayi niet te selecteren.

De resultaten van de nationale ploeg, in de voorronde voor het EK, zijn zeker degelijk te noemen. Maar er werd veel meer verwacht aan de start van de campagne. Wales bleek een erg competitieve tegenstander te zijn voor de Belgen. Er werd een quasi “walk in the park” verwacht voor het EK, maar het werd knokken voor een ticket.
Conclusie, België gaat hoogst waarschijnlijk naar Frankrijk met nog wel een paar vraagtekens.
Volgens mij mag er gesteld worden, dat België over een kern beschikt die mogelijks tot de top vijf van de wereld behoort. Een halve finale op het EK zou dan een terecht doel moeten zijn. Ik weet niet of dit met Wilmots haalbaar is. Op het WK werd toch stiekem gehoopt dat er met die kern iets meer mogelijk was. Vooral als je kijkt naar het succes van Nederland. Maar Nederland zal zich misschien niet plaatsten voor het EK. Zo snel kan het gaan in het voetbal. Pluk de vruchten, wanneer die rijp zijn. Met andere woorden, nu is het uitgelezen moment om de vruchten te plukken van deze gouden generatie voetballers.

Verkeersveiligheid

Vandaag wil ik even kort over iets totaal anders schrijven. Dit heeft niets met actualiteit te maken, maar met iets waar ik sinds kort vaak over nadenk. Ik ben student Criminologie, dus ik ben vaak bezig met criminaliteit vraagstukken. Een gegeven dat vaak voorkomt is verkeersveiligheid.
Bij verkeersveiligheid wordt vaak gesproken over alcohol in het verkeer. Alcohol is levensgevaarlijk in het verkeer, maar ik denk dat andere zaken dat evengoed kunnen zijn. Een voorbeeld? Bellen achter het stuur. Dan heb ik het ook over hands-free bellen.

Onlangs zag ik een aflevering van Mythbusters waarin ze de gevolgen van bellen achter het stuur vergeleken met rijden onder invloed van alcohol. De resultaten waren eerlijk gezegd niet verrassend. Bellen aan het stuur had een even negatief effect op het rijden als geïntoxiceerd zijn door alcohol. In de test werd er gereden met de telefoon in de hand. In het gesprek werd er gevraagd om zinnen te herhalen en om kleine denkoefeningen te doen. Dit zou gelijk moeten zijn aan geconcentreerd een telefoongesprek voeren.

Als men rijdt onder invloed van alcohol is er een vertraagd reactievermogen en een tekort aan concentratie op de weg, maar ook nog vele andere dingen. Kortom, rijden onder invloed is levensgevaarlijk.
Wanneer men een gesprek voert terwijl men rijdt, is er mogelijk ook een tekort aan concentratie op de baan en de voertuigen rond hen. Hiermee wil ik zeggen, dat dit potentieel even gevaarlijk kan zijn als rijden onder invloed. Een seconde de aandacht weghouden van de weg kan desastreuze gevolgen hebben.

Ik wil geen pleidooi maken om gesprekken in de auto te bannen, totaal niet. Een gezellig babbeltje kan erg aangenaam zijn tijdens het rijden. Ik wil jullie gewoon even doen nadenken, dat het misschien toch niet zo veilig is als dat we allemaal wel denken. Aandachtig zijn in het verkeer is extreem belangrijk, voor zowel jezelf als anderen op de baan.

Animatie tv voor volwassenen

Animatieseries worden vaak gelinkt aan tv voor kinderen. Dit hoeft niet per se waar te zijn. Volgens mij gaat het niet om hoe de serie er uitziet, maar vooral wat het thema is van de serie en hoe het gebracht wordt. Daarom ben ik er rotsvast van overtuigd dat er wel degelijk animatie tv bestaat voor volwassenen.

Series als The Simpsons en Family Guy zijn gemaakt met tieners als doelpubliek. Persoonlijk kan de humor van deze series mij ook nog wel bekoren. Maar specifiek wil ik het vandaag hebben over één serie die wel degelijk oudere tieners en volwassenen als doelpubliek heeft. De serie heet Archer. Sommigen onder ons zullen deze serie wel al kennen. Voor diegene die de serie nog niet kennen, wil ik jullie graag warm maken om deze te gaan bekijken.

Archer is een animatieserie die gaat over een Amerikaanse geheime dienst genaamd, ISIS. Vandaag de dag een controversiële naam, aangezien het zou kunnen verwijzen naar de extremistische groepering met dezelfde naam. Daarom dat in verdere seizoenen van de serie dan ook afgeweken wordt van die naam.
Centraal staat het personage, Sterling Archer. Archer is een spion met een gigantisch groot ego. Hij ziet zichzelf als de beste spion ter wereld. Hij kampt ook met een groot moeder-complex. Archer heeft een erg abnormale en ongezonde relatie met zijn moeder, die trouwens de baas is van de spionnen dienst. Archer is een spion met een drank probleem, een grote mond en een constante nood om zijn cathphrases te gebruiken. Een voorbeeld van een catchphrase refereert naar de soundtrack van de film Top Gun, namelijk ‘Danger Zone’ van Kenny Loggins.
Verder heeft Archer een geweldig gevoel voor humor en een tekort aan verantwoordelijkheidszin en is hij soms wat kinderachtig en dwaas in z’n acties.

Tijdens zijn opdrachten wordt Archer vergezeld door z’n partner Lana, op wie hij stiekem een oogje heeft en wordt hij bijgestaan door een hilarische entourage.
De serie heeft ook een erg indrukwekkende cast. Zoals oa. Judy Greer, Chris Parnell, Jessica Walter. (Ook bekend uit die andere schitterende komische serie ‘Arrested Development’) Ik wil nog niet teveel verklappen van de serie, de rest zullen jullie zelf moeten ontdekken!

Wat mij vooral aantrekt aan de serie Archer is de humor. De serie is gewoon heel erg grappig. Het zit boordevol terugkerende cathphrases, hilarische en soms wel awkward situaties en vreemde relaties tussen personages. Het is wel vooral humor voor volwassenen. Laat u niet afschrikken door het feit dat de serie geanimeerd is.

Zelf ben ik een erg grote fan van tv series. Op mijn lijstje van beste series staan oa. Breaking Bad, Game Of Thrones, Homeland, House of Cards, Modern Family, Friends en ook Archer. Ik vind een goeie serie aangenamer dan een film omdat er meer tijd en plaats is voor ontwikkeling van de personages. Er kan een breder en groter verhaal verteld worden. Eerlijk gezegd, denk ik dat de kwaliteit van de hedendaagse serie niet moet onderdoen voor een film. 

Hopelijk heb ik jullie kunnen warm maken om te kijken naar Archer, laat het mij zeker weten wat je ervan vond.

Van Arabische Lente tot chaos in Syrië

De kwestie in Syrië sleept al een tijdje aan. Vier jaar ondertussen al. Niemand durft er zich echt mee te moeien omdat ze vrezen dat de doos van Pandora dan zal opengaan.
Binnen Syrië heb je verschillende partijen die tegen elkaar vechten, maar hoe is het zo ver kunnen komen? Even een flash-back.

Iedereen herinnert zich vast nog wel de Arabische Lente, waarin verschillende autoritaire landen streden om meer democratie. Tunesië, Libië, Egypte, Jemen en Syrië. Verder waren er ook nog grote protesten in andere landen van de Arabische wereld. Maar laat ons nu even focussen op die vijf landen. Tunesië werd geleid door Ben Ali. Door hevige protesten moest hij uiteindelijk zich overgeven en zijn er democratische verkiezingen gekomen in Tunesië. Dit was een teken voor de andere Arabische landen om zich ook te ontdoen van het juk van hun dictatoriaal bewind. In Libië was al decennia lang de autoritaire leider Moammar Al-Quadhafi aan de macht. Door protesten ontstond er een burgeroorlog. Opstandelingen werden geholpen door de VN en de NAVO. U herinnert zich vast nog wel de bombardementen door Belgische F-16’s? Uiteindelijk werd Quadhafi gedood, Libië was bevrijd. 

In Jemen waren er ook hevige protesten die hard de kop werden ingedrukt door de autoritaire president Ali Abdullah Saleh. Vele burgers sneuvelden tijdens de protesten. In november 2011 treedt Saleh af en geeft hij de macht over aan de vice-president. 

Syrië kampt ook met een autoritaire president Bashar Al-Assad, die kost wat kost aan de macht wil blijven. Er kwamen protesten tegen zijn regime omdat hij hervormingen beloofd had, maar nooit had uitgevoerd. Die protesten zijn uitgegroeid tot een burgeroorlog die tot op de dag van vandaag nog steeds bezig is en vele mensenlevens eist. 

Momenteel zijn er in Syrië meerdere partijen in conflict met elkaar.
Ik probeer even kort de belangrijkste conflicten te schetsen.
Je hebt het regime van President Assad. Hij wordt gesteund door de Hezbollah uit Libanon, door het Iraanse regime en door Rusland. Het rebbelen leger dat strijdt tegen President Assad wordt ook wel het Vrije Syrische Leger genoemd. Zij worden ‘onofficieel’ getraind en gesteund door de CIA en het Westen. Daarnaast heb je ook nog ISIS, een extreem-islamistische terreur groepering. Internationaal is er een coalitie onder leiding van de VS die ISIS bestrijdt zowel in Syrië als in Irak. De coalitie bestrijdt hen via lucht bombardementen. Op de grond wordt er tegen ISIS gevochten door het Iraakse en Syrische leger als ook een leger van Koerden met elite groepen, Peshmerga’s genoemd. 

Sinds enkele dagen mengt ook Rusland zich militair in het debat. Voordien stonden VS en Rusland lijnrecht tegenover elkaar als het over de Syrië kwestie ging. Nu lijkt het erop dat er een samenwerking op touw is. Het plan was dat Rusland meehielp om terroristen te bombarderen in Syrië. Hiermee wordt ISIS bedoeld. Nu lijkt het wel alsof Rusland het begrip terrorist iets breder ziet dan enkel ISIS, en dan ook het Vrij Syrische Leger bombardeert. Hiermee helpt Rusland dan vooral President Assad, die al enkele maanden sterk in het defensief zit. Zekerheid is er hierover niet. VS beweert immers iets anders dan Rusland. Hiermee wordt nog maar eens bewezen, hoe politiek ingewikkeld de kwestie wel niet is.

Een duurzame oplossing is nog niet meteen in het verschiet. Ik denk dat er twee mogelijkheden zijn. Ofwel werken we allemaal samen tegen ISIS, maar dan blijft Assad wel aan de macht in Syrië. Dit is namelijk een voorwaarde van Rusland aangezien beide partijen bondgenoten zijn. Ofwel blijven we in deze status quo.